``` : نیلوبلاگ

نظر شخصی من اینه که اگر جای خواب دارید و خورد و خوراکتون به راهه، اولین چیزی که بعد اینا باید به فکرش باشین مراجعه کردن به یه تراپیست خوبه...

واجب تر از کلاس زبان، باشگاه و خیلی کارای دیگست که اکثر ماها ترجیحشون میدیم به تراپی شدن....

البته که نه هر تراپیستی.....چون به اندازه ی موهای سرمون تراپیست زرد وجود داره....

کافیه با یه کم تحقیق، تراپیست مناسبمون رو پیدا کنیم که هم مطمئنیم مطابق با استاندارد های لازم داره کار میکنه و هم خودمون باهاش مَچ شدیم...

این طرز فکر که وای اگه بقیه بفهمن من میرم پیش تراپیست حتما فکر میکنن مشکل روانی دارم، رو بذارید کنار...

اکثر ماها کودکیمون تو شرایطی بوده که علم و تکنولوژی انقدر پیشرفت نکرده بوده که به روش های درست آموزش و پرورشمون توجه بشه....و بنابراین اکثرمون با یک سری مشکلات بزرگ شدیم و ورودمون به بزرگسالی هم قطعا یک سری مشکلات و چالش های دیگه به اون قبلیا اضافه کرده.... و خیلیامون یهو حس میکنیم چقدر گُمیم و چقدر خودمون رو نمیشناسیم....نمیدونیم چقدر از رفتارامون طبیعیه و چقدرشون غیر طبیعی...

و آخ نمیدونید که مراجعه به تراپیست خوب چقدررر میتونه این مسائل و مشکلات رو کمرنگ تر کنه....حداقل نحوه ی درست مواجهه باهاشون رو بهمون یاد بده....و اتفاقا خودشناسی یکی از مسائلیه که کامل بهش پرداخته میشه....

پس تاکید میکنم که همه ی ما آدما از بزرگ تا کوچیکمون نیاز به تراپی داریم.... و توجه به سلامت روان نه تنها به این معنی نیست که شما مشکل دارید، بلکه نشونه ی کلاس بالای شماست‌...چرا؟ چون به خودتون و سلامتیتون اهمیت میدین...