``` : نیلوبلاگ

میدونی؟

خیلی وقته که در مورد روابطم با جنس مخالف، اصلا به حرف اطرافیانم اهمیت نمیدم...

اگر پای ثابت نوشته های من باشید، قطعا تا الان متوجه شدید که چقدر تو رفاقت، رابطم با پسرا بهتر از دختراست....

نه که دوستِ دختر نداشته باشم...دارم...تعدادشون کمم نیست اتفاقا....ولی بازم قابل مقایسه با رفیقای پسرم نیست....

اوایلش یعنی چندین سال پیش اینطوری بود که منو با هرررر پسری که میدیدن، به خاطر بگو بخندم، شوخیا و مسخره بازیا، راحت حرف زدنا و حالا خلاصه هرچیزی که در ظاهر میدیدن ، تو ذهنشون داستان میساختن و فکر میکردن رابطه ی خاصی بینمونه....

اهمیت ندادم به حرف ها....

هیچ وقت هم حاضر نشدم مثلا برای اینکه حرف پشتم نباشه، بگو بخندامو رفاقتامو بذارم برای وقتی که آشنا دورو اطرافمون نیست....

چون خودم میدونستم همه چیز کاملا رفاقتیه...و اصلا دلیلی برای پنهان کاری نمیدیدم...

ولی خب دیدم از بین اطرافیانم که جلو روم وانمود میکنن فلانی رو اصلا نمیشناسن...بعد یه مدت خبرش میاد که مدت هاست داستان دارن با هم‌...

حالا...

گذشت، گذشت، گذشت...رسید به همین الانا....

از وقتی دوباره اومدم دانشگاه، فکر میکردم که اوکی....تو مقطع ما، قطعا آدم ها به بلوغ فکری رسیدن و قطعا دیدشون به مسائل مطابق با دوره و زمونه ای که داریم توش زندگی میکنیمه...

ولی نبود....نیست...

شاید باورتون نشه....ولی از همکلاسیام یه سریا هستن که با هم میرن کافه و اینور و اونور، بعد تو دانشگاه و کلاس و اینجاها، اصلا به هم سلام نمیکنن...سلام چیه...یه نیم نگاه به هم نمیندازن...

خب چرا؟ اینو نمیفهمم!

حالا من....با اینکه خجالتیم..با اینکه درونگرام و خیلی وقتا ارتباط با آدمها برام سخته، هر وقت که بچه هارو میبینم، چه دختر و چه پسر، کلی گرم میگیرم باهاشون و شوخی و خنده و این داستانا....

مثلا...

همین چند وقت پیش با بچه خرخون نزدیکای دانشگاه قدم میزدیم...

یهو از دور دوتا از هم کلاسیامو باهم دیدم....یکیشون دختر بود، یکی پسر....

با دختره همیشه در حد سلام و علیک بودم فقط....با پسره صمیمیم تقریبا...

ما همینطوری خیلی عادی داشتیم میرفتیم سمتشون...

بعد دختره همینکه من و بچه خرخونو میبینه، قبل اینکه به ما برسه میره اونطرف خیابون ```...